Wie zich in de opera van Gent een weg baant langs de backstage en doet wat je anders nooit mag, binnenglippen in de loges, ontdekt de fantasierijke muzikale wereld van Stefaan Smagghe. Je hoort een knikker die zich doorheen zijn parcours wrijft en wringt. Je hoort hem rollen maar ziet ook zijn projectie als een voertuig in een futuristische stad. Elders fonkelen libellen als lichtgevende beestjes, en tikken voltallig naar beneden. Verderop zingt een ballerina een aria voor een vliegende schotel. Lepels dansen op de maat van vallende druppels.
Stefaan Smagghe is violist, componist én beeldend kunstenaar. De laatste jaren verbouwde hij verschillende klankinstallaties. Eerst als onderdeel van een voorstelling, later steeds meer als op zich staande werken. Op die manier verkent hij het gebied tussen hoorbare en zichtbare kunst. Samen krijgen klank en beeld een nieuwe dimensie. Om zijn ideeën uit te werken, maakt hij vooral gebruik van materialen die al een leven achter de rug hebben. Bric à brac worden ze weer samengeknutseld en kunnen ze zo aan een nieuw, meer poëtisch leven beginnen.